İsrail’in zulmüne karşı her türlü hareket işe yarıyor

Boykot işe yarıyor, sesini yükselmek işe yarıyor, slogan atmak işe yarıyor, tepki yürüyüşleri işe yarıyor. Yapılan her hareket işe yarıyor, küçük, büyük önemli değil, mutlaka işe yarıyor. Yürekten yapılan dualar işe yarıyor, derinden çekilen “ah”lar işe yarıyor. Kalpten edilen “buğz” işe yarıyor.

Belki şu an için İsrail’in yaptığı zulümü durdurmaya yetmiyor ama en azından kinimizi diri tutmaya yarıyor. Nefretimizi arttırmaya yarıyor. Zulme karşı biriken bu kin ve nefret mutlaka büyüyecek bir volkan gibi eninde sonunda patlayacaktır. Ama sessizliğe bürünürsek, suskun kalırsak, bir süre sonra buğz ve ah etmeyi de unutacak ve yapılan zulümü olağan bir durum gibi göreceğiz. Eğer yapılan zulüm olağan bir durum gibi görülürse toplumların nezdinde, o halde toplumlar zulüme ortak olmuş olurlar ve er ya da geç zulümden de paylarına düşeni alırlar.  Belki biz değil ama evlatlarımız ve torunlarımız bunun acısını görecekler ve bizlere lanet edecekler. Çünkü biz sessiz kaldık, cezasını onlar çekecekler.

Toplumsal olayların gelişimi tarih boyunca miras gibi süregelmiştir. Ataları mücadele eden nesiller rahat ve özgür olmuşlardır. Ataları rahat bir hayatı tercih edenlerin evlatları zorluklar yaşamışlardır.

Fatih dönemi Osmanlı ile son dönemleri arasında ki farka bakarsanız ne demek istediğimi anlarsınız. O koca dünya hâkimi imparatorluk nasıl İngiliz’in, Fransız’ın elinde paramparça olduğuna bakın. Bugün kendi huzurumuz yerinde bize ne Filistin’den diyemeyiz. Bir Müslüman olarak kardeşlerimizin derdi ile dertlenmek zorundayız. Onların yaşadığı acıyı yüreğimizde hissetmeliyiz.

Hiçbir şey yapamıyorsak, her yerde her ortamda İsrail’in zulmünü konuşmalıyız. Yapılanları duymayanlara duyurmak için yapmalıyız. Nitekim söz der ki, bir zulüme engel olamıyorsanız en azından onu herkese duyurun. Yepebileceğimiz en küçük şey zulmü anlatmak ise, duyurmak ise en azından onu yapmalıyız. Gerek sosyal  medya’da gerekse sözlü olarak eş dost ve akrabaya duyurmalıyız.

Özellikle sosyal medya toplu olarak yapılan her hareket büyük bir etki uyandırır, bu açıdan sosyal medyanın her türlü mecrasında bu zulümü anlatmalıyız. Her ne kadar sosyal medyanın kontrolü onların elinde olsa da biz seslenmek istediğimiz de Rabbimiz bir şekilde sesimizi duyuracak bir ortam açıyor. Nitekim, twitter tüm baskılara rağmen İsrail zulmü ile ilgili yapılan yayınları kesmiyor. Facebook, instagram ve diğerleri gibi baskılara boyun eğmedi. Twitter’ın sahibi Elon Musk doğrular mutlaka kazanacaktır dedi. Bunlar bizim için de umut olmaktadır.

Sabah gazetesi yazarı ağabeyimiz Salih Tuna’dan alıntı yaparak bir örnek vermek istiyorum.

Londra‘da 87 yaşındaki bir kadın, her sabah, aynı saatte, İsrail’e destek veren McDonald’s şubesinin önünde soğuk demeden, yağmur demeden Filistin için tek başına gösteri yaptı. Bu kendinden zuhur, bu inatçı duruş her şeye rağmen insanlık onurunun varlığının göstergesiydi.
İçim umutla doldu.
Tarkovski‘nin 86 yapımı “Kurban” filminde kahramanı Alexander, oğluna bir keşiş hikâyesi anlatır. Üç yıl boyunca kurumuş bir ağacı her gün ısrarla sulayan bu kesiş, Allah’ın mucizesine inandığı için bir mucizeye neden olur; kuruyan ağacın dalları yeşerir. Alexander, oğluna bu hikayeyi anlattıktan sonra şöyle der: “Şayet insan her gün aynı saatte, aynı şeyi yaparsa ve bunu bir ritüel gibi kararlılıkla ve sistemli olarak her gün tekrar ederse, dünyada bir şeyler değişirdi o zaman…”
Kardeşlerim, nerede olursanız olun, umudunuzu asla kaybetmeyin.
Filistin’in yanında durmaktan, Filistin’i konuşmaktan bir an olsun vazgeçmeyin.