Gazze’de bebekler

Bekleme çocuk, bekleme;
Belli ki acıkmışsın,
Annen yanı başında uzanmış; yatıyor zannediyorsun,
Süt arıyorsun annen vermiyor, ağlıyorsun.
Sonra susuyorsun, annenin yüzüne bakıyorsun bir an;
Yine başlıyorsun ağlamaya,
İçinde bir öfke birikiyor; anlatamıyor, ağlıyorsun.
“Anne kalk, uyan artık” diyecek yaşta değilsin, acıkmışsın, ağlıyorsun.

Oysa anneni öldürdüler çocuk, sen bilmiyorsun,
Sen bunu anlayacak yaşta da değilsin,
Annen ölmeseydi mutlaka…
Mutlaka süt verirdi sana.
Anneler ölmezse hiçbir çocuk aç kalmaz,
Sen bilmezsin bunu çocuk.

Etrafında patlayan bombalar,
Yıkılan binalar,
Kan revan içerisinde,
Çığlık çığlığa, bir şehir,
Parçalanan cesetler,
ve ölmüş anneler var çocuk.

Emekliyorsun, annenin sinesine başını dayıyorsun,
Ağlamayı kesiyorsun,
Süt kokusu geliyor, annenin kokusu geliyor sana
Bir hareket bekliyorsun, şimdi açar koynunu diyorsun,
Ufacık ellerini, ufacık ellerini annenin yanaklarına vuruyorsun;
“Niye uyanmıyorsun anne?” der gibi.
Sonra ufacık ayaklarını havaya kaldırıyor,
Annenin üzerine bırakıyorsun,
Bir an açlığını unutuyor, oyun oynuyorsun annenle,
Sonra gözlerini havaya dikiyorsun; bir şey mi gördün?
Melekler mi geldi? Nereye bakıyorsun çocuk?
Yüzünde gülücükler, bir şeyler söylemeye çalışıyorsun,
Birileri sana bir şey mi sordu?
Ne gördün çocuk?
Sonra uzaklara, çok uzaklara bakıyorsun, belki yıldızlara.

Bir an, yine, bir an annenin yüzüne bakıyorsun,
Hıçkırıklar bu kez çığlıklara dönüyor,
Neden bu kadar,
Nasıl bu kadar,
Bu nasıl bir ağlama çocuk?
Yoksa, yoksa anladın mı çocuk, annenin öldüğünü?

Sana ne oldu bilmiyorum çocuk,
Belki sen de dayanamadın, öldün,
Ya da belki hala bekliyorsun,
Bekleme çocuk, kimseyi bekleme,
Senin acını, senin açlığını kimse anlamaz,
Annen yoksa kimsen yoktur çünkü…

Bu yazımda duygularımı şiirle dile getirmeye çalıştım. Esenlikler diliyorum…