İnternet bir hafta olmasa! Bir hafta sosyal mecralara giremeseniz. Akıllı tabir edilen cep telefonunuz elinizden alınsa. Hoş internet yoksa alınırsa alınsın der insan… Bursa’nın önemli bir mağaza müdürü arkadaşım..
İnternet bir hafta olmasa!
Bir hafta sosyal mecralara giremeseniz.
Akıllı tabir edilen cep telefonunuz elinizden alınsa.
Hoş internet yoksa alınırsa alınsın der insan…
Bursa’nın önemli bir mağaza müdürü arkadaşım bir cep telefonu markasının 10’u çıktığı zaman anlatmıştı.
İki delikanlı mağazaya gelmişler. Son model cep telefonunu almak için, dışarıda sıra var tabii ki.
Sıra bu gençlere gelmiş.
Ödemeyi yapmışlar.
Telefonu alıp mağazadan çıkışta yürüyüşleri değişmiş.
Ayakları yere basmadan yürüyorlarmış adeta!Toplum olarak bizler çocuklar gibi olduk!
Oynadığımız oyuncağın kırılmadık yeri kalmamasına rağmen vazgeçemez olduk.
Telefon misali!
Kazağımız, hırkamız, ayakkabımız, mobilyamız çürüse bile evin bir köşesinde, deposunda, bodrumunda saklar olduk.
Tabi kimimiz.
Bir de!
Aracımız varsa kimseyle paylaşamaz olduk.
Eskiden yolculuk yaparken çok kez yolda insanlar alınıp aynı güzergâhta birlikte yolculuk yapılırdı. Köye giderken tarlada çalışan yorgun köylüleri arabası olan aracına alır, köye birlikte giderdiler. Artık aracımızı park ederken bile kimseyi düşünmez duruma geldik. Ben rahat olayım kim halt ederse etsin!
Bir de uydulu televizyonlar köylere girdi. Yöresel lisanlarımızı da kaybettik. Akşam birlikte demli çay sohbetleri böylece bitti. Şehirde zaten yıllar önce bitmişti.
Köy dedik ya evlerinden de bahsedelim. Evler bahçeli ve bir bire mesafeli bir yerleşimle yapılırdı. Herkes yakınındakileri gözetler kollardı. Evinin dumanı çıkmıyorsa evde kimse yok manasına gelirdi. Şayet evdeyse ‘komşumun dumanı neden çıkmaz’ der gider hali hatırını sorardı.
Bir proje ile köyler boşaldı.
Üretim yok edildi.
Şehirler asgari ücretliyle doldu taştı.
İnsanlar şehirlere göç ettirildi. Şehirde evler köydekilere ters, birbirine çok yakındı. Köylümüz ilk bakışta sevindi sanırım. Köyde evler birbirinden uzak iken sıkı komşuluklar vardı. Şehirde evlerin yakınlığı daha sıkı komşuluk olacağı imajını uyandırmış olabilir.
Bir süre sonra göç eden insanımız şehrin tüm gerçekleriyle karşı karşıya kalıyordu.
Ne kapısını çalan, ne yolda selam veren vardı buralarda.
Şehirde insanlar geçim derdinde en yakın komşusunu bile tanıyamayan, dip dibe oturduğu halde ne cenazesinden, ne de düğününden bi haber hayat sürüyorlar. Hatta dip dibe olduğundan öksürmesini bile duyuyorlarken hal böyleydi.
Erkeğiyle bayanıyla sabah erken saatlerde çocuklarını kreş servislerine bindirip koşa koşa kendi servisine yetişmeye çalışanlar oldular. Sonra yaşlandıklarında üç beş yaşlarında kreşe gönderilen yavrular büyüklerini huzurevlerine bırakır oldular.
Evler mesafeliyken insancıl sosyal hayata sahip idik, sanki diğer odada oturur gibi aynı binada sıkış tepiş bir sokak insan bir binada otururken sosyalleşmeyi internet ve el telefonlarıyla odadan odaya yapıyor olduk.
Kısacık mesafelerde bile özel araçlar ile ulaşmaya başladık. Toplu taşıma araçlarını kullananlar sürekli azaldı. Bu iş toplumun sosyal ekonomik durumunun mükemmel olmasıyla alakalı da değil. Üretmeyen tüketen toplum olduk. On yıl, yirmi yıl borçlanmayı marifet sayar olduk. Yürüyüp sağlıklı olma derdimiz de kalmadı.
Ne eskimizden vazgeçen ne de son modelden geri kalan olamadık. Sürekli “komşum almış biz de alalım,” ile ömür geçirir olduk.
Buna rağmen haberlerde duyuyoruz. Evlerden kamyon kamyon çöp çıkıyor.
Daha vahimi insanlar evlerinde ölüyorlar günler geçiyor kokuşmaya başlayan ceset kokusuyla komşusunun ölümünü öğreniyor insanlar.
Karton kahramanlar bize dayatılmış.
Her zerresi şanla şerefle ilmik ilmik işlenmiş tarihimiz, bir o kadar da değer biçilemez rol model kahramanlarımız.
Bizden alınmış, bize geri verilsin.
Verilmezse biz sahiplenelim bizim olanı.
Özlüyorum dostlar, bizi biz yapan değerlerimiz nerede kaldı acaba.
Yeniden kavuşalım.
Bir birimize selam vererek başlayalım.
